dag 34 - 20 juni 2014 - Astorga - Ponferrada - 60 km

Vandaag word ik nerveus wakker. Aan de ene kant om 1500 meter te gaan overbruggen en aan de andere kant vanwege Cruz de Ferro. Cruz de Ferro is een van de mijlenpalen voor de Santiago-ganger. Cruz de Ferro is een simpel ijzeren kruis bovenop een boomstam op 1500 meter hoogte. In al zijn eenvoud vormt het een indrukwekkend en markant punt en een bemoedigend teken voor pelgrims dat zij Santiago zullen halen. Pelgrims laten hier wat achter ter afsluiting van een fase of nieuwe stap in hun leven. Voor mijzelf is dit punt ook speciaal. Het kruis komt in een aantal boeken en verhalen voor (o.a. Paolo Coelho), de diepere betekenis hier achter alsmede het ooit kunnen bereiken van dit punt maakt de dag speciaal. Na mijn vertrek uit Rotterdam en moeilijke momenten tijdens de tocht leek dit punt echt onbereikbaar. Vandaag ga ik Cruz de Ferro dan toch echt bereiken! Marion heeft voor elke dag een kaartje geschreven met een boodschap of een bemoedigend woord. In veel van deze boodschappen refereer ik voor mijzelf naar Cruz de Ferro en wat dit voor mij betekend. Dank lieve Marion! Je kaartjes geven mij elke dag weer de kracht om door te gaan, de glimlach en de warmte in mijn hart voor het geen wat ik koester!     

De rit gaat helemaal goed, de conditie is top en na enige tijd fietsen arriveer ik in Rabanal. Dit is een middeleeuwse pelgrims plaatsje met vele oude herbergen op 1000 meter hoogte. Ik drink koffie in een van de herbergen en geniet van de omgeving. Blijkbaar is net de stroom wandelaars weg en is men druk bezig de herberg in orde te maken voor de komende nacht. Na de koffie dus verder voor het laatste stuk naar de top! Pfff, echt wel pittig met uitschieters naar 12%. Het uitzicht op de bergen is geweldig en er ligt zelfs sneeuw op sommige toppen. Na een uurtje trappen zie ik in de verte Cruz de Ferro staan. Mijn hart gaat sneller kloppen alsmede ook mijn trappers. En na de laatste bocht staat hij daar! Bovenop een heuvel van stenen. Het kruis steekt scherp af tegen de lucht. Er zijn meerdere wandelaars en fietsers maar iedereen is ingetogen. Ik zet mijn fiets neer en laat de omgeving op mij inwerken. Na enige tijd en diep ademhalen (gevoel van trots, blijdschap, voldoening) loop/klim ik naar het kruis/ de boomstam en raak deze aan. Uit mijn achterzak haal ik een briefje met mijn verhaal, geloof en wensen, en friemel deze ergens tussen alle andere boodschappen, foto's, vlaggen, briefjes, sokken en vlaggen. Bovenop de heuvel kijk ik rond en word emotioneel. Ach, dat  mag toch wel een traan... De rest van de tijd maak ik foto's en geniet van het moment. Helaas moet ik weer verder en nog een paar keer achterom kijkend neem ik afscheid. Voor dat ik de afdaling inzet lunch ik nog even bij de caravan annex bar (wel bijzonder op deze plaats, overal mooie herbergen en dan hier alleen een schamele caravan). De rit naar beneden is spectaculair met veel haarspeldbochten. Ik verbreek niet mijn record want er lopen ook wandelaars. Als een speer daal ik, de fiets houdt zich geweldig en binnen no-time ben ik in Molinaseca. Een prachtig plaatsje aan de voet van de bergen met hier ook weel veel pelgrim-glorie. De tocht voert verder en rond 13.30 uur arriveer ik in Ponferrada met het tempeliers kasteel als markant punt. Naast dit kasteel met een mooi oud centrum lijkt de stad mij wel saai ondanks de bergen op de achtergrond. Ik haal een stempel bij de toeristen-informatie en reserveer een kamer in de hostel tegenover het kasteel. Gelukkig lekker dicht bij alles in de buurt! Ik ben weer mooi op tijd en neem 's middag de tijd om als toerist de nodige foto's te maken en te ontdekken waar ik 's avonds ga genieten van een pelgrimsmenu om deze bijzondere dag te overdenken.