dag 38 - 24 juni 2014 - Arzua - Santiago de Compostela - 50 km

De laatste etappe! Ik ben vroeg wakker, dit keer niet door het gestommel van de wandelaars. Nee, vandaag ga ik arriveren in Santiago! En mijn hoofd zit vol; ik ben nerveus, trots, blij, hoopvol en verdrietig. De afgelopen 5 weken schieten in mijn hoofd voorbij, gezamenlijk met de hoogte en diepte punten. De ochtend is niet mijn beste moment en ga dus maar snel mijn bed uit, aankleden en voor de laatste keer de fiets gereed maken. Ik heb speciaal voor deze dag een schoon fietsshirt en -broek bewaard zodat Marion bij een omhelzing dadelijk niet gelijk neer valt vanwege de bijzondere odeur welke om mij heen hangt. Het inpakken van alles gaat wat treuzelig en rond 09.00 uur vertrek ik uit de hostal. Onderweg nuttig ik in een barretje een cafe solo grande, een glas zumo de naranja en een tosta als ontbijt en koers hierna zagjes aan richting Santiago. Het is mistig weer, fris maar met weinig wind. De omgeving is prachtig en ik probeer alles in mij op te nemen, bang om iets te missen van deze laatste etappe. Onderweg weer mooie dorpjes, kerkjes en vergezichten. Maar geen enkele wandelaar! Waar zijn ze? Blijkbaar lopen zij via een andere route de stad Santiago binnen. Jammer, want het verhoogd de sfeer en het gevoel ook een pelgrim te zijn. Maar goed ik laat mijn dag hierdoor niet bederven want in Santiago zal dit anders zijn. O jee, de kilometers vliegen voorbij en Santiago komt steeds dichterbij. Ik heb om 13.30 uur afgesproken met Marion op het plein voor de kathedraal en heb dus ruim de tijd om nog ergens te lunchen. Maar met alle spanning en het nerveus zijn rijd ik verkeerd en met een omweg en zonder lunch bereik ik rond 13.30 uur de buitengrens van de stad Santiago. Ik stop en maak een foto van het boord met de naam Santiago te samen met de fiets. Leuk voor later...Tevens eet ik wat fruit en drink wat water want om met een lege maag in Santiago aan te komen is ook niet alles, zeker gezien het laatste stuk omhoog! Ik sms aan Marion dat ik vertraging heb en fiets verder. Over de laatste grote heuvel en dan....zie ik de torens van de kathedraal! Mijn hart klopt sneller en ik wil een traan laten. Alles in mijn hoofd gaat heen en weer. Daarnaast moet ik gewoon blijven fietsen en nog pittig ook! Ik verdring mijn tranen en rijd om mij heen kijkend richting de kathedraal. Er is een hoop stadsverkeer en het centrum is druk! De navigatie wil dat ik door fiets naar Finisterre (aan de kust, 119 km verderop) en negeert het plein. Het laatste stukje verdwaal ik in de wetenschap dat Marion hemelsbreed 300 meter verderop staat! Maar zoals altijd, tijdens deze toer, komt "Jacob" voorbij en een voorbijganger wijst mij de weg. Ik bedank de man hartelijk en fiets dan richting het plein. Ik hoor een hoop rumoer als ik de laatste hoek om fiets en daar ligt het plein. Ik zie van alles en eigenlijk niets, mijn ogen schieten over het plein in de hoop Marion te zien. Ik zie haar niet! Maar zij mij wel! En mij ogen ontdekken haar! Enthousiast staat ze te zwaaien met een kroontje op haar hoofd en een groot spandoek!  Oohhh! Ik wil tegelijk hard lachen om haar en huilen van blijdschap. Ik rijd rustig naar haar toe om van de ontvangst te genieten. Ook Marion staat te genieten en ik zie haar lachen en juichen! Bij haar aangekomen zet ik de fiets neer en voor het eerst in 5 weken omhels ik haar weer! Wat een heerlijk gevoel! En wat heb ik haar gemist! Na een lange en innige kus moeten we even bijkomen van dit alles en genieten. Marion heeft allerlei kadotjes bij zich waaronder een mooie Camino-sjerp, kaart met lieve familie groetjes, t-shirt met opdruk (Rotterdam-Santiago 2014). We leggen de aankomst verder vast op de foto, genieten van elkaar en van de omgeving want ik ben niet de enige die vandaag in Santiago arriveert. Het plein ziet er geweldig uit maar helaas staat een van de torens in de steigers. Na dit geweldige moment haal ik mijn laatste stempel in het pelgrimskantoor en hoop ik mijn compostelaat te mogen ontvangen. Na een uur wachten ben ik aan de beurt. Ik krijg allerlei vragen op mij afgevuurd over waar ik ben geweest, waarom ik deze tocht heb gedaan en of deze zinvol was. Mijn antwoorden worden als bevredigend gezien en ik krijg de aller laatste officiële stempel in mijn credential en ontvang de fel begeerde compostelaat alsmede een certificaat dat ik de tocht van 2400 kilometer heb volbracht. Zo trots als een pauw laat ik deze aan Marion zien!

Allebei hebben we van de spanning nog niet gegeten en samen nuttigen we in een restaurantje een vertrouwd pelegrimsmenu. Heerlijk om dit moment samen te beleven. Na de verlate lunch leveren we de fiets af in een hotel in de stad. De fiets wordt daar gereed gemaakt voor verzending naar Nederland en zal ergens in de week hierna thuis worden afgeleverd. Zo dat geeft dan ook weer een opgeruimd gevoel! Met een volle buik, de fiets geparkeerd, een feestgevoel en voortdurend elkaars hand vasthoudend gaan we richting een huisje aan de rand van Santiago waar we de komende dagen kunnen bijkomen van dit alles en genieten van de omgeving en al het moois van noord-west Spanje.